Czy już jesteśmy szczęśliwi?

26 stycznia 2016 autor: mamaga

Pięć i pół miesiąca od przeprowadzki. Wypadałoby już coś napisać.
Tylko o czym?
Może o życiu.
Znowu, o życiu? Przecież to nudne, pisać w kółko o tym samym.
A jednak, nic ciekawego się nie dzieje. Tylko życie.
No więc, mieszkamy sobie. Czy już się zadomowiliśmy?
ER? Nie wiem. Pójdę zapytać…
ER, siedząc w gabinecie przy kompie mówi, że tak.
EF? Nie wiem. Ale nie zapytam, bo EF już śpi. Co więcej, filozoficzna natura pytania mogłaby przytłoczyć trzy i pół latka. Z moich obserwacji wynika, że lubi swój pokój (za wyjątkiem małpiszonów na ścianie), lubi swoje zabawki, książeczki. Porusza się po domu swobodnie (czasem, aż za swobodnie). Zapytałam EF ostatnio, czy dobrze się tu czuje, na co mi odpowiedział: „Wiesz, co? Jestem trochę przeziębiony.”
Pospieszyłam zatem z pytaniem pomocniczym: czy Mu się tu podoba – w sensie, w tym domu. Odpowiedział, że tak.
EF zna nasz nowy adres, nawiguje bezbłędnie po okolicy w promieniu 1,5 km, ale wspomina jeszcze Bolka i Kanałową. To chyba tyle w kwestii zadomowienia się EF. Czas pokaże, które miejsce będzie kojarzył z „domem”.
Storczyki się za to zadomowiły, bo właśnie 83% z nich, kwitnie.
Zadomowiły się też kubki do kawy, ramki ze zdjęciami (które w końcu mogę update’ować), babska książka po mojej stronie łóżka tuż obok kremu do rąk, arcyważne dokumenty, klunkry na stryszku.
A ja?
Zadomawiam się. Czynność ciągła, niedokonana.
Wciąż jeszcze we mnie zbyt dużo negatywnych emocji, napiętych nerwów, przekroczony dopuszczalny poziom stresu.
Zbyt dużo beznadziejnych myśli. Nie widzę tego, co mam. Widzę natomiast jasno i wyraźnie, czego nie mam i co jeszcze jest do zrobienia. Jest to na wpół mobilizujące, na wpół zniechęcające. I nadal ciągle mi zimno.
Ale…
Moja najlepsza podróż teraz, to podróż do domu. Śpię najlepiej w domu. Najlepszy weekend? Z chłopakami, w domu.